Budzik znów zadzwonił w nieodpowiednim momencie. Kawa znów za gorąca, by wypić ją duszkiem. Autobus po raz kolejny wlecze się jakby chciał dorównać prędkości rowerzystom i za wszelką cenę jej nie przekroczyć. Partner/ka po raz enty zabrała się za ulepszanie systemu marudzenia i narzekania na naszą ciągłą nieobecność. Dzień znów nas zaskoczył niespodziewanym końcem.
Świat pędzi, nie zważając na to, że już dawno przekroczył tempo naszego codziennego funkcjonowania. Próba dotrzymania mu kroku, a dodatkowo zachowania uśmiechu- to iście szaleńczy, nierealny pomysł. Aspirujący nawet do wytworu schizofrenicznego w najbardziej zaawansowanym stadium chorobowym.
Cele do osiągnięcia? Satysfakcjonująca praca, najlepiej dobrze płatna, aby móc na emeryturze powtarzać swoim wnukom wyświechtane powiedzonko Edisona "Nie przepracowałem ani jednego dnia w swoim życiu". W międzyczasie należy także dorobić się drugiej połówki, lepszej, oczywiście. I dzieci, najlepiej dwójki, których spokój, bijący z ich zachowania wpędziłby w zakłopotanie niejednego mnicha. Nie zaliczamy spadków energii, gorszych dni, bólów migrenowych lub innych takich. Raz, dwa, trzy, jak robociki. Krąg zaufanych "przyjaciół" także jest jak najbardziej wskazany- najlepiej mieszczący się w setce, tudzież dwusetce, bo ktoś, przecież, nam lajki na fejsie nabijać musi. I z kimś, przecież, trzeba mieć zdjęcia z Sylwestra lub dalekich wojaży. Właściwie to jak najdalszych, bo egzotyka jest w cenie- lazury, all inclusive, leżenie plackiem na plaży, umiejętnie połączone ze zwiedzaniem najbardziej atrakcyjnych turystycznie miejsc (Krzywa Wieża w Pizie, Cannes, Barcelona, Indie, dzika Afryka- dla szalonych). Gdy już poplażujemy i posmażingujemy, wracamy ze zdwojoną energią, by, jak co roku, w ramach pięcia się po drabinie społecznej, awansować na wyższe stanowisko. Co jakiś czas, należy także pamiętać o obowiązujących trendach- slow food, recykling, wschodnie medytacje i codzienny kubek kawy w Starbucksie, kupowany w drodze do pracy.
I tak pędzimy, potykając się w tym szalonym tempie o własne nogi, splątane myśli, niedopowiedziane słowa i niedokończone relacje.
Nowe motto powinno brzmieć:
"Przepracowałem każdy dzień w swoim życiu. Nie robiłem tego, co kocham. Robiłem to, co powinienem był robić". Bye, bye, Edison.
No comments:
Post a Comment